Twarz czy maska?

Tekst w wersji audio. Podcast:

Dzień dobry miłośnicy języka rosyjskiego!

Czy pamiętacie podcast „Jednostka na postronku”? (tutaj).

Poruszam tematy dotyczące języka rosyjskiego, kultury, zawodu tłumacza.

Tematy z życia codziennego, które za parę lat będą interesującą pamiątką.

Uwielbiam czytać wspomnienia czy biografie.

Słowo pisane przemawia do człowieka.

Doświadczenia życiowe innych osób są świadectwem ich życia.

Często niezwykle trudnego.

Przyglądam się portretom osób.

Tyle możemy wyczytać z twarzy.

Mistrzami w odgadywaniu „życia z twarzy” moim zdaniem są nie tylko psychologowie, ale charakteryzatorzy.

Potrafią oddać emocje w postaci charakteryzacji, stworzyć z naszej twarzy zupełnie inną postać.

Młodą kobietę ucharakteryzować na starszą, stworzyć blizny.

Tchnąć w maskę duszę.

Sądzę, że to niebywała umiejętność i ogromny talent.

Talent, w którym kluczowym elementem jest znajomość ludzkich emocji.

A czy my przyglądamy się twarzom innych osób?

Czytałam informację, że pół naszej twarzy odpowiada za życie zawodowe a drugie pół za osobiste.

Analizując twarz osób w głębokiej depresji dostrzegamy z jednej strony twarzy opadnięcie kącika ust, oczu itp.

Wykonując pracę tłumacza ustnego jesteśmy w cieniu za naszym prelegentem.

Instynktownie wyczuwamy emocje, zmęczenie czy nadchodzącą chwilę przerwy.

Można nazwać to dostrojeniem się do drugiego człowieka.

A czy w życiu codziennym my jako osoby dostrajamy się do innych?

A gdy posiadamy cechę życzliwości w sobie dlaczego odbierani jesteśmy jako naiwne osobowości?

Czy jednak egoistycznie i samolubnie myślimy tylko o swoim „ja”.

Mentalność naszego narodu jest raczej pesymistyczna.

Nie posiadamy werwy krajów południowych.

Może wynika to nie tylko ze strefy klimatycznej i braku słońca, a mentalności?

Pytając statycznego Polaka: „Co słychać?”

Usłyszymy: „Wiesz kiepska dzisiaj pogoda, pada, za zimno, w pracy tak sobie, a żona już nie taka jak kiedyś. Dzieci jakoś dają radę. Wiesz jakoś leci….”

Na to samo pytanie osoba z kraju południowego odpowie: „Super. Fantastycznie. Wypijemy wspólnie kawę?”.

Jaka tak naprawdę jest nasza mentalność?

Wciąż istnieje syndrom komuny „zastaw się, a postaw się”.

Trzeba!

Trzeba mieć, trzeba wyglądać, trzeba być.

Chciałoby zadać się pytanie?

A jak nie to co?

Podgatunek?

Gorszy sort?

A może osoba nie ma większych oczekiwań, posiada dojrzałą osobowość, jest jej/jemu dobrze i nie potrzebuje brylować wśród określonej grupy społecznej.

Wspomniane wcześniej maski tworzone przez charakteryzatorów zakładamy sami.

Brak autentyczności jest przerażający.

Człowiek narodził się nagi i taki umrze.

Dusza pozostaje.

Świadczy o nas, pokazuje jakimi ludźmi jesteśmy.

Można przyodziać się w królewskie szaty, a wspomniana wcześniej mentalność czy sposób bycia szybko wyjdzie.

Pozy.

Jak z powieści Witolda Gombrowicza „Ferdydurke”.

Człowiek od samego siebie ucieka, ale z „gębą” pozostaje.

Jakie są Wasze odczucia?

Uściski.

Grafika: Sylwia Świerżewska

Wszelkie treści zamieszczone na tej stronie internetowej (teksty, zdjęcia itp.) podlegają ochronie prawnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity z 2006 r., Dz.U. nr 90, poz. 631 z późn. zm.)